XIX wiek dla Staropolskiego Okręgu Przemysłowego to okres, który podzielić można na dwa etapy. Na pierwszą połowę XIX wieku przypada czas jego olbrzymiego rozkwitu, dzięki działalności takich osób jak Stanisław Staszic, czy Franciszej Drucki-Lubecki. Drugi okres, czyli druga połowa XIX wieku to upadek i degradacja Okręgu.

Był to efekt utraty autonomii Królestwa Polskiego oraz skutek konkurowania z rozwijającym się prężnie w tym czasie Zagłębiem Dąbrowskim. Okres ten spowodował, iż opłacalne przestały być stare metody produkcji, a większość fabryk, przede wszystkim tych wielkopiecowych uległo likwidacji. Nie doczekały one XX wieku.

Konsekwencją konkurowania z Zagłębiem Dąbrowskim był upadek hut, które zastąpiono odlewniami. Wprowadzono też maszyny parowe, które pomóc miały w modernizacji Okręgu. Pomimo to, nie udało się wytrzymać konkurencji z Zagłębiem Dąbrowskim.

Zmiany przyniosło dwudziestolecie międzywojenne, kiedy to Staropolski Okręg Przemysłowy wszedł w skład Centralnego Okręgu Przemysłowego.